extracts
• From chapter "Finding eidoLeia"
Η ειδωΛεια είναι ένας τόπος άτοπος κάπου ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη, τη γη και τον ουρανό. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για το πότε εγκαταστάθηκαν εκεί οι άνθρωποι παρά μόνο ενδείξεις. Ο μύθος λέει πως αρχικά εγκαταστάθηκαν οι πρωτάνθρωποι, οι αεικίνητοι ειδωΛείς, μια ομάδα αυτοεξόριστων από τον τόπο Paropida. Η επιβίωση τους βασίστηκε στην παρατήρηση της φύσης και ο πολιτισμός τους αναπτύχθηκε αργά σεβόμενος τη βιοποικιλότητα της περιοχής. Ακολούθησαν τα ζώα, έμαθαν να συμβιώνουν πλάι τους και αντιλήφθηκαν τα προτερήματα κάθε είδους. Κάθε γενιά μάθαινε από την προηγούμενη και εναρμονίζονταν καλύτερα με το περιβάλλον. Καλλιέργησαν τις αισθήσεις τους, ανέπτυξαν νέες και κατανόησαν τη φύση ως ένα αδιαίρετο σύνολο το οποίο ονόμασαν ωόν.
• From chapter "Rites of Passage"
Με το που 'πάτησαν το πόδι τους' στην ειδωΛεία βρέθηκαν εκτεθειμένοι στην αμηχανία αυτού του δυικού συναισθήματος οικειότητας και ανασφάλειας, γαλήνης και αδημονίας, αναζήτησης και καρτερικότητας, που κάποιοι το ονόμασαν deja vu, άλλοι ya visto, allerede sett και κάποιοι άλλοι προμνησία. Παραδομένοι στη μαγεία της στιγμής, αυτής της ιερής χορογραφίας που τιθασεύει το σώμα και διεγείρει τις αισθήσεις στον ατέρμονο χορό της δημιουργίας, προέκτειναν τα χέρια τους στον κύκλο και αφουγκράστηκαν τον βηματισμό της έλξης. Και αυτό το φως.. αυτό το αδιάλειπτο φως που ρέει και αποκαλύπτει τις πρωτόλειες υφές της αναζήτησης και τον καθαρό τόνο των χρωμάτων.
(traditional ritual song_liminality rites, in-between eidoLeia and Paropida)
σε μιαν άκρη
ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη
τη γη και τον ουρανό
μόνοι
γυμνοί
και απροστάτευτοι
η παρατήρηση
μοναδική τροφή
η γνώση
είδαμε τη γη
είδαμε τα φυτά
είδαμε τα ζώντα
και μάθαμε από τα πεθαμένα
μας έθρεψε τα σωθικά
μας έπλασε τον νου
μας έκανε ένα με το όλον
τον κάναμε παρόν
του δώσαμε σχήμα και μορφή
τον κάναμε στιγμή
και τον αφήσαμε πάλι να ταξιδέψει
με τάξη μέσα στην αταξία
με κίνηση μέσα στην ακινησία
με ελεύθερη και αβίαστη ροή
το σθένος κτυπά στο αμόνι
ο ήλιος ξυπνά την ημέρα
καθάριο το μέλλον θαμπώνει
τα όνειρα μια ουτοπία
το δάκτυλο δείχνει τον τόπο
τα χέρια κραδαίνουν τη μνεία