extracts

• From chapter "Finding eidoLeia"

Η ειδωΛεια είναι ένας τόπος άτοπος κάπου ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη, τη γη και τον ουρανό. Δεν υπάρχουν ακριβή στοιχεία για το πότε εγκαταστάθηκαν εκεί οι άνθρωποι παρά μόνο ενδείξεις. Ο μύθος λέει πως αρχικά εγκαταστάθηκαν οι πρωτάνθρωποι, οι αεικίνητοι ειδωΛείς, μια ομάδα αυτοεξόριστων από τον τόπο Paropida. Η επιβίωση τους βασίστηκε στην παρατήρηση της φύσης και ο πολιτισμός τους αναπτύχθηκε αργά σεβόμενος τη βιοποικιλότητα της περιοχής. Ακολούθησαν τα ζώα, έμαθαν να συμβιώνουν πλάι τους και αντιλήφθηκαν τα προτερήματα κάθε είδους. Κάθε γενιά μάθαινε από την προηγούμενη και εναρμονίζονταν καλύτερα με το περιβάλλον. Καλλιέργησαν τις αισθήσεις τους, ανέπτυξαν νέες και κατανόησαν τη φύση ως ένα αδιαίρετο σύνολο το οποίο ονόμασαν ωόν.

• From chapter "Rites of Passage"

Με το που 'πάτησαν το πόδι τους' στην ειδωΛεία βρέθηκαν εκτεθειμένοι στην αμηχανία αυτού του δυικού συναισθήματος οικειότητας και ανασφάλειας, γαλήνης και αδημονίας, αναζήτησης και καρτερικότητας, που κάποιοι το ονόμασαν deja vu, άλλοι ya visto, allerede sett και κάποιοι άλλοι προμνησία. Παραδομένοι στη μαγεία της στιγμής, αυτής της ιερής χορογραφίας που τιθασεύει το σώμα και διεγείρει τις αισθήσεις στον ατέρμονο χορό της δημιουργίας, προέκτειναν τα χέρια τους στον κύκλο και αφουγκράστηκαν τον βηματισμό της έλξης. Και αυτό το φως.. αυτό το αδιάλειπτο φως που ρέει και αποκαλύπτει τις πρωτόλειες υφές της αναζήτησης και τον καθαρό τόνο των χρωμάτων.

Χορός / Chorus

(traditional ritual song_incorporation rites into eidoLeia)

γιαυτό

κάνω το βήμα

και θα ΄ρθουνε κι άλλοι

ελάτε κι εσείς

να γυρίσουμε πίσω

όχι πολύ

απλά στην αρχή μας

να πάρουμε χώμα

να κάνουμε λάσπη

να δώσουμε σχήμα

να πλάσουμε λέξεις

εμείς και η φύση

λέξεις απλές

που γίνονται εικόνα

που γίνονται μνήμη

που γίνονται εαυτός

και ας χαθεί το σχήμα

ας γυρίσει στο χώμα

να μείνει Αυτός

που θα πάρει άλλη λάσπη

θα πλάσει άλλο σχήμα

θα κάνει άλλη εικόνα

με την ίδια όμως λέξη

με την ίδια όμως μνήμη

και θα μείνει για πάντα

όχι όμως το σχήμα

ούτε η λάσπη

πάρα μόνο το χώμα

πάρα μόνο η λέξη

Προς ευχή / Proseyhi
(traditional ritual song_liminality rites, in-between eidoLeia and Paropida)

και βρεθήκαμε εκεί

σε μιαν άκρη
ανάμεσα στον ήλιο και τη σελήνη
τη γη και τον ουρανό
μόνοι
γυμνοί
και απροστάτευτοι

σε ένα μέρος

άγνωστο

άγριο

αλλά και τόσο όμορφο

μόνο μας εφόδιο

η παρατήρηση
μοναδική τροφή
η γνώση

είδαμε το νερό

είδαμε τη γη
είδαμε τα φυτά
είδαμε τα ζώντα
και μάθαμε από τα πεθαμένα

εκείνη η ιερή τροφή

μας έθρεψε τα σωθικά
μας έπλασε τον νου
μας έκανε ένα με το όλον

ένα με το ωόν

ζυμώσαμε τον χρόνο

τον κάναμε παρόν
του δώσαμε σχήμα και μορφή
τον κάναμε στιγμή
και τον αφήσαμε πάλι να ταξιδέψει

και ζήσαμε σε ισορροπία

με τάξη μέσα στην αταξία
με κίνηση μέσα στην ακινησία
με ελεύθερη και αβίαστη ροή

Ονειροκτήτης / Dreamconsiousner

(ritual song_ separation rites from Paropida)

Σωπαίνει η δίψα τον χρόνο

το σθένος κτυπά στο αμόνι
ο ήλιος ξυπνά την ημέρα
καθάριο το μέλλον θαμπώνει

φεγγάρι γυμνό η αλήθεια

τα όνειρα μια ουτοπία
το δάκτυλο δείχνει τον τόπο
τα χέρια κραδαίνουν τη μνεία

φενάκη κρατά την ελπίδα

ξορκίζει τον πόνο στη βια

υπόσχεση μα και συνήθεια

καταιγίδα στη νηνεμία

καρπός σε άκαρπο δένδρο

της μοίρας βλαστός και καμάρι

κιγκλίδωμα απλώνεται ο μίσχος

ανθός της γης που προβάλει

παιδί στον κήπο της πλάσης

σπορά και θέρος συνάμα

αγέρας το σκιάχτρο ορθώνει

σαλεύει σιμά η καμπάνα

στροφή στον κάβο μ αδράχτι

στημόνι το στήθος προκάμει

σαΐτα της λήθης τα πάθη

εικόνα στη μνήμη θα υφάνει

ευρύς ο τόπος στη σφαίρα

ομόκεντροι κύκλοι εν τάχει

ηχώ αντηχεί στον αιθέρα

δριμείες κινήσεις διαγράφει

οίστρος θρασεύει τον ίστρο

η πλώρη πνοή εν δυνάμει

υγρός ιχνηλάτης το κύμα

καρνάγιο ζητά σε λιμάνι

ωκεάνια γη ταξιδεύει

το γάλα ραίνει το ήθος

σταγόνες στέκουν στο πέραν

ροπή στο κενό καινός μύθος